Het is zondagmorgen 1 juni 1986 als ik wakker word van de telefoon. "Er is iets ergs gebeurd", hoor ik mijn broer zeggen, "Jo is verongelukt". De wereld staat even stil. Van alles flitst door me heen. Waarom ? Hoe? Ongeloof..... 
Sinds 1980 volgde ik de prestaties van Jo Gartner. Een aantal keren ontmoet ik hem, in Zandvoort en in Wenen. Een bescheiden jongen, wars van sterallures. En een fantastische rijder, een echte doorzetter. In 1984, na vier jaar Formule 2, bereikt hij de Formule 1. Osella is geen groots team, maar Jo is erbij. En rijdt enkele prima races. Hoogtepunt is de vijfde plaats in Monza na een zenuwslopend einde, omdat de benzine bijna op is. Die winter lijkt hij eerst een akkoord met Arrows en later met Osella te bereiken. Uiteindelijk wordt het niets. Jo vindt een nieuw bestaan in de Groep C sportscars. Daarin haalt hij zijn grootste succes, de overwinning in de 12 uursrace van Sebring. Maar juist op het moment dat hij klaar is voor het fabrieksteam van Porsche, het contract ligt al klaar, slaat het noodlot toe in Le Mans. Moeilijk te bevatten. Maar zoals hij zelf ooit zei: "Wenn mir etwas passiert, sei dann nicht traurig. Ich kenne und acceptiere die Risikos".